Na een slechte leesmaand in maart, begonnen de leeskriebels in april gelukkig weer wat terug te komen. De ‘anderhalvemetersamenleving’, zoals ik de gevolgen van de coronacrisis nu maar noem, begint inmiddels een beetje te wennen. Thuiswerken is dit jaar het nieuwe normaal en in die zin heb ik mijn draai gevonden om werk en privé goed te kunnen scheiden. Nog steeds lees ik niet zoveel als ik gebruikelijk doe, maar iets is beter dan niets, toch?
Voorbij, voorbij – Clairy Polak
Ik las dit boek niet, maar luisterde ernaar, voornamelijk tijdens het koken. Om eerlijk te zijn, was dit niet echt mijn boek, al kan dat ook komen doordat ik eigenlijk niet echt een type ben om naar luisterboeken te luisteren en autobiografische boeken zelden iets voor mij blijken te zijn. De roman is gebaseerd op Clairy’s eigen leven die haar man door Alzheimer verloor. Het verhaal voelde desondanks bij vlagen wat afstandelijk, misschien omdat het op die manier ‘makkelijker’ was om over te schrijven, wat ik ook best kan begrijpen.
Één minuut voor middernacht – David Baldacci
FBI-agent Atlee Pines leven veranderde voorgoed toen op jonge leeftijd haar tweelingzus Mercy werd ontvoerd – en waarschijnlijk vermoord. Wanhopig zoekt ze sindsdien naar antwoorden die een einde moeten maken aan de kwellende onzekerheid, totdat op een dag alle opgekropte woede en frustratie een uitweg vinden. Ze kan zichzelf tijdens een arrestatie niet langer in de hand houden en mishandelt een verdachte.
Gedwongen om tijdelijk een stap terug te doen, keert Atlee terug naar Andersonville, Georgia, het dorp waar ze is opgegroeid. Met behulp van haar assistent Carol hoopt ze erachter te komen wat er precies is gebeurd tijdens die traumatische nacht toen Mercy werd meegenomen. Maar vrijwel meteen na haar aankomst wordt het lichaam van een vermoorde vrouw gevonden, met een bruidssluier over haar gezicht gedrapeerd. Al snel volgt een tweede slachtoffer…
Deze thriller heeft overal enorm hoge beoordelingen. Ik zet me er dan altijd een beetje schrap voor dat mijn leeservaring anders gaat zijn dan die van de gemiddelde lezer, want dat gebeurt vrij vaak als de recensies overwegend positief zijn. Dat was dit keer ook zo. Vond ik het een fijn boek om te lezen? Ja. Je vliegt erdoorheen. Maar ik vond het verhaal ook vrij versplinterd en ongeloofwaardig. Het is lastig er echt over uit te wijden zonder spoilers te geven omdat mijn mening zo nauw samenhangt met de plot.
De bijenhouder van Aleppo – Chrisy Lefteri
Als ze alles hebben verloren wat hun lief is, vlucht bijenhouder Nuri samen met zijn vrouw Afra weg uit Aleppo. Op hun reis door een gebroken wereld worden ze niet alleen geconfronteerd met de schokkende realiteit van het vluchtelingenbestaan, maar ook met een onuitsprekelijk verdriet: het verlies van hun zoon Sami. Het is het verhaal van twee mensen die elkaar in hun pijn zijn kwijtgeraakt, maar ondanks alles elkaar en hun droom willen vasthouden.
Ik heb er denk ik ongeveer twee maanden over gedaan om dit boek uit te lezen. Niet omdat het een stom boek was, maar omdat ik dit verhaal op mijn ereader las en steeds de voorkeur gaf aan papier. Gelukkig kwam ik er uiteindelijk best lekker in te zitten. De bijenhouder van Aleppo is een mooi en verdrietig verhaal. Ik ergerde me wel aan de hoofdstukken die in tweeën waren gedeeld door het laatste woord ook het eerste woord van het volgende stuk te laten zijn. Dat zorgde iedere keer weer voor verwarring, vooral omdat ik zo gefragmenteerd las.
Björnstad – Fredrik Backman
Björnstad is een Zweeds stadje dat zijn beste tijd heeft gehad. Zoals men daar zegt: je kunt er niet leven, je kunt er hoogstens overleven. Maar aan het meer staat een heel oude ijsbaan, en die is de reden waarom mensen in Björnstad nog geloven in betere tijden: het juniorenteam van de plaatselijke ijshockeyclub kan dit jaar landskampioen worden. De hoop op een betere toekomst voor de stad legt veel druk op de jonge spelers.
De halve finale is uiteindelijk de katalysator voor een gruwelijke daad die de hele stad in beroering brengt. Beschuldigingen vliegen over en weer en geen van de bewoners ontkomt aan de commotie.
Ik moest een beetje inkomen in dit boek. Het begint vrij traag en eerlijk gezegd vond ik het verhaal ook niet per se interessant. Pas toen hetgeen gebeurde waarover de achterflap spreekt, begon ik echt plezier te krijgen in het lezen, zelfs zozeer dat ik bijna gelijk het vervolg oppakte, dat al in mijn boekenkast staat. De eerste helft vond ik daardoor wat kabbelend, maar de tweede helft heb ik verslonden.
’t Hooge Nest – Roxane van Iperen
Tijdens de Tweede Wereldoorlog bestieren twee joodse zussen – Janny en Lien Brilleslijper – een van de grootste onderduikadressen in Nederland: ’t Hooge Nest, een villa in het Gooi. Terwijl de laatste Joden in Nederland worden opgejaagd gaat het leven van enkele tientallen onderduikers zo goed en kwaad als het ging door, pal onder de neus van NSB-buren. Toch wordt het Nest verraden en de familie Brilleslijper belandt met een van de laatste transporten in Bergen-Belsen, samen met de familie Frank. ’t Hooge Nest is een bloedstollend boek over moed, verraad en menselijke veerkracht.
’t Hooge Nest stond al vrij lang op mijn lijstje, want ik hoorde er eigenlijk alleen maar goede verhalen over en ik vind dit soort non-fictie altijd interessant. Toen ik een boekenbon kreeg, was dit een van de boeken die ik ermee kocht. Wat interessant is, is dat Van Iperen in het huis woont (’t Hooge Nest) en zelfs spullen vond van degenen die daar tijdens de Tweede Wereldoorlog in het verzet zaten. Ik kende het verhaal nog niet en vond het een prachtig boek.
De jongen in de gestreepte pyjama – John Boyne
Berlijn, 1943. De negenjarige Bruno verhuist met zijn familie naar een plek ver weg. Hun nieuwe huis staat naast een hoog hek, een hek dat Bruno afschermt van de vreemde mensen die hij daarachter ziet bewegen.
Op een van zijn ontdekkingstochten ontmoet Bruno een jongen wiens leven zeer verschilt van dat van hem. Toch worden de jongens vrienden, maar het is een vriendschap die niet zonder gevolgen blijft.
Dit was een van de andere boeken die ik van de bon kocht. Mijn verwachtingen waren anders dan hoe de roman uitpakte. Het is volgens mij echt een jeugdboek, of in ieder geval bedoeld voor scholen. Je ziet ook alles vanuit een jongen van acht, al vond ik hem steeds nog jonger overkomen dan dat (ik ergerde me kapot aan ‘de Furie’ en ‘Oudwis’ terwijl hij Duits is en echt die woorden wel kan uitspreken).
Verder had ik het idee dat veel verhaallijnen in het echt niet konden gebeuren: iedere dag bij het hek zitten en ongestoord kunnen praten en eten delen bijvoorbeeld, maar ook het bestaan van kinderen in Auschwitz überhaupt. Ik geloof dat Anne Frank een van de jongste was in het kamp omdat ze alle kinderen – tot het einde van de oorlog – gelijk naar de gaskamers stuurden. Sterker nog: volgens mij noemde Van Iperen dit ook in háár boek. En in De jongen met de gestreepte pyjama was het nog niet tegen het einde van de vakantie.
Uitgelicht boek
Zij die zwijgt
Door Samantha Stroombergen
Op een zeer koude nacht strompelt een jonge vrouw met een bloedende hoofdwond en zonder schoenen langs de Leidse grachten. Ze wordt naar het ziekenhuis gebracht, waar ze zich hult in hardnekkig stilzwijgen. Rechercheur Léon Coeur wordt erbij gehaald, maar als blijkt dat de -gewonde vrouw de verloofde is van een bekende politicus, moet hij de zaak overdragen aan een rivaal.
